صدای من و استاد پا به سن گذاشته ام لحظه به لحظه بالاتر می رفت. بقیه دانشجوها هم ساکت نشسته بودند و فقط با دقت به حرف های رد و بدل شده میان ما گوش می دادند؛ حرف هایی که یک ساعتی می شد شروع کرده بودیم و آن طور که به نظر می رسید قصد تمام شدن نداشت. صدایمان هم دیگر معمولی نبود و خیلی بالاتر از حد معمول رفته بود. درست است که او استاد این رشته بود و حرفش به نوعی سند به حساب می آید، اما من هم پنج سال است که با رشته ام زندگی می کنم؛ روانشناسی دیگر بخشی از وجودم شده است و تا چند سال دیگر مدرک دکترای من هم صادر می شود. نمی دانم بحث از کجا شروع شد، اما سعی داشتم با دلایل منطقی به استادم اثبات کنم که مهم