سازمان جهانی بهداشت در تعریف گردشگری سلامت عنوان کرده است باید بیمار برای مدت زمانی بین 24 ساعت تا یک سال در یک کشور باشد و در این بازه زمانی، فرآیند درمانش را ادامه دهد. با این تعریف، مدت زمان درمان اگر کمتر از 24 ساعت یا بیشتر از یک سال باشد، این نوع مهاجرت در تعریف گردشگری سلامت قرار نمی گیرد.

همچنین گردشگری سلامت به منظور درمان یک بیماری انجام می شود و درواقع، این نوع گردشگری جنبه درمانی دارد.

اما نوع دیگری از گردشگری سلامت وجود دارد که در این نوع گردشگری، فرد برای پیشگیری از بیماری به سفر می رود که در اصطلاح به این نوع مهاجرت، گردشگری تندرستی گفته می شود.

در گردشگری سلامت، هدف از مسافرت، پیشگیری از بیماری و سالم ماندن است؛ در حالی که احتمال دارد آن فرد، هیچ بیماری نداشته باشد.

در این نوع گردشگری، فرد با استفاده از جاذبه های طبیعی، استفاده از تابش خورشید در مناطق آفتابی، بهره بردن از آرامش و زیبایی طبیعت و خلاصه استفاده از هر موهبت طبیعی که در آن منطقه وجود دارد، تلاش می کند شادی و آرامش ذهن را به دست بیاورد تا به دام بیماری های روحی و جسمی گرفتار نشود.

طبیعی است هر چقدر کشوری از موهبت های طبیعی بیشتری برخوردار باشد، باید انتظار داشت گردشگری تندرستی در آن کشور هم رونق داشته باشد.

مثلاکشور ما باوجود چهار فصل بودن، وجود مناطق آفتابی، جنگل های انبوه، دریاهای خروشان و چشمه های آب معدنی می تواند مقصد جدی برای گردشگران تندرستی باشد.

البته نباید از یاد ببریم وجود این مواهب طبیعی، تنها شرط رونق گرفتن گردشگری تندرستی نیست. مثلاوقتی بسیاری از سواحل کشور، کثیف و آلوده می شود یا امکانات رفاهی چندانی در جاذبه های طبیعی کشور وجود ندارد، با این حساب نباید انتظار داشته باشیم گردشگری تندرستی در کشور، رشد چندانی داشته باشد.

یعنی درست است که کشور ما این توانایی ذاتی و پتانسیل طبیعی را در اختیار دارد که بتواند با انبوه جاذبه های طبیعی، خیل عظیمی از گردشگران تندرستی را از سراسر جهان به داخل کشور جذب کند، اما تا زمانی که این توانایی های بالقوه مدیریت نشود و امکانات مستقر در این جاذبه های طبیعی ارتقا پیدا نکند، گردشگر تندرستی ترجیح می دهد به کشوری سفر کند که امکانات مناسب تری در اختیار گردشگرش قرار می دهد، حتی اگر آن کشور جاذبه های گردشگری کمتری نسبت به ایران داشته باشد.