(بدان ای سالک راه خدا!) ظهور کمالات درسالک با فنای آثاری، صفاتی و ذاتی اوست، امر حق متعال بر عبادت برای همین است که سالک با تعبد و بندگی از موانع وحجب بگذرد، آنچه در استعداد دارد به ظهور رساند، بر نفس و مشتهیات آن غالب آید، و در منهاج کمال صفات خلقی (مادی) از او گرفته شود، صفات خالقی (الهی) جایگزین آن گردد. رذائل او به خصائل (حسنات) مبدل شود، یعنی پاک و صافی شود و از چاه طبیعت بدرآید.

اما عامه این نظر را ندارند. عامه بعد از اقرار به وحدانیت و اقرار به نبوت انبیاء و ولایت ائمه(ع) نظرشان این است کاری کنند که از آتش دوزخ نجات یابند و به بهشت بروند. بیشتر در کمیت اعمال نظر دارند. به کیفیت و اثر حاصل از اعمال توجهی ندارند. لذا به فکر تزکیه، تحلیه و تصفیه مطلقا نیستند. سیر (انفسی) از نظر آنها مفهومی ندارد. به وصول و وصال و فنای نفس اعتقادی ندارند. عامه می گویند اینها اختراعی است و دین مقدس اسلام منزه از این نسبت ها می باشد. عامه نمی توانند تصور کنند، سالک ممکن است به جایی برسد که راضی باشد به آنچه خدای متعال درباره او حکم می کند. به جایی برسد که فقر، غنا، صحت، مرض، دارایی، نداری، موت و حیات برای او یکسان باشد. 1