«آیا یاری دهنده ای هست که مرا یاری کند؟» این چه ندایی است که هرساله طنین آن در گوش جان شیعیان حسین، لرزه بر اندام آنها می اندازد؟ این چه پرسشی است که هرکس را توان پاسخ به آن نیست؟ این چه خواستی است که از سوی فرزند رسول خدا(ص) ما را مخاطب خود قرار می دهد؟ آیا یاری دهنده ای هست؟

مگر نه این است که «هر زمینی کربلاست و هر روزی عاشورا؟» مگر نه این است که هنوز هم «کربلامنتظر ماست؟» مگر نه این است که در طول 14 قرنی که از «روز واقعه» می گذرد، هزاران نفر با فریاد «کربلاکربلا» به آن حماسه آفرینان بی بدیل تاریخ پیوستند؟

مگر نه این است که «حسین همیشه و همه جا چراغ هدایت و کشتی نجات است؟» پس درنگ و تاملی نیاز ندارد، باید به این ندا پاسخ گفت، باید به «هل من ناصر» حسین لبیک گفت تا خود نجات یابیم، تا خود رستگار شویم، تا خود با همنشینی در کنار حماسه سازان بزرگ نینوا جاودانه شویم.

مهم ترین لازمه این کار این است که همچون همه آزادگان تاریخ، همچون استاد شهید مرتضی مطهری، از خود بپرسیم اگر حسین(ع) امروز در میان ما بود، چه کسی یا چیزی را به مثابه «یزید» زمان خود می شناخت؟ یزید زمان حسین(ع) همان طاغوتی بود که بسیاری از مسلمین با ظلم و کفر و طغیان او کنار آمده بودند.

تنها معدودی از انسان های آزاده بودند که مقابل او ایستاده و پشت سر حسین ندای «هیهات منا الذله» سر دادند. امروز نیز کسی یاری دهنده حسین(ع) است که در برابر نشانه های ذلت بایستد و با صدایی رسا این فریاد را تکرار کند: «هیهات منا الذله». دور باد از ما ذلت و خواری، دور باد از ما اطاعت و کرنش در برابر مظاهر قدرت شرق و غرب و جاهلی و زنده و جاودانه باد «مقاومت» در برابر مظاهر ظلم زمان.