در جلوت، نمایش وحدت می دهند و زیر یک سقف جمع می شوند اما در خلوت، انتقاد و گلایه شان از یکدیگر، نقل و نقل زبان شان است. روبنای جناح شان را با گفتمان وحدت، زینت کرده اند اما زیربنایشان چیزی جز افتراق و واگرایی نیست. هر روز مدام بر شیپور یکی شدن می دمند اما صدای اتفاقی که برایشان در حال تکوین است، اختلاف و انشعاب است. حتی آن ساحاتی که آیت الله مهدوی کنی و حبیب الله عسگراولادی را در میان خود داشتند هرگز نتوانستند یکی شوند، چه رسد به این روزها که با بحران واگذاری رهبری جناح شان مواجهند. حالاهم با روی کار آمدن روحانی و فاصله گرفتن هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری و امامی کاشانی و برخی دیگر از یک سو و بازگشت اصلاح طلبان، نگران تر از همیشه اند که چگونه باید از این بحران ها عبور کنند.