یکی مان سیاستمدار شد، یکی مان رفت آن ور دنیا تا بخت و کارش را بیازماید، یکی مان گم و گور شد، یکی مان درس خواند، یکی مان نظامی شد، یکی هم شد من. ولی یک روز، همه ما یکی بودیم. همان روزی که یک نگاه می انداختیم به عکس 20 شهید مسجد حاج آقا تقی و صلواتی می فرستادیم و پیاده 12کیلومتر یا بیشتر را گز می کردیم تا برسیم به امامزاده. آن روزها ما همه دور یک سفره جمع می شدیم که از نام حسین برکت می گرفت.

آن روز، آن روز، آن روز چه ماجراهایی داشتیم.... هیات رفتن برای ما آداب داشت. مداح ما پیش از میکروفن به دست شدن، کتاب عاشورایی نوشته بود. کتاب عاشورایی خوانده بود. قلب ما، ما را موظف می کرد اگر به سینه می کوبیم لااقل چهار خط سواد عاشورایی هم داشته باشیم. ولی آن روز ما، ما بودیم و هنوز این روزها نرسیده بود.