یکشنبه صبح تشییع جنازه شگفت آور مرحوم مرتضی پاشایی، خواننده جوان پاپ کشور بود. مایل بودم در تشییع شرکت کنم تا از نزدیک بهتر بتوانم جامعه ام را که در اینگونه مواقع لایه های پنهان خود را آشکار می کند- همچون دریای عمیقی که با امواج خروشنده خود صدف به ساحل می آورد و برمی گردد- بشناسم، اما نشد. از قبل برای جلسه ای قول داده بودم. از دوستانی که به مراسم رفته بودند و از تصاویری که در سایت های خبری دیدم، اندکی توانستم بفهمم جمعیت تشییع کننده این جوان هنرمند و محبوب از جلو تالار وحدت و خیابان های اطراف آن که تا روی پل هوایی حافظ امتداد داشته. شنیده ام از بعضی از شهرستان ها عده ای برای تشییع وی به تهران آمده اند. در این مجال قصد پرداختن به ابعاد این حادثه را ندارم اما به یکی، دونکته مهم اشاره می شود. شاید مفید باشد.