به دفعات استعاره ای از نحوه تغذیه را برای اثر هنری به کار برده ام. پهلو به پهلو شدن با اثر هنری، به یقین مستلزم تجربه جدایی از جهان است. اما اثر هنری فی نفسه شیئی است تپنده، سحرانگیز و مساله آموز که ما را چه بسا گشوده تر و گشاده دست تر به جهان رجعت می دهد.

ریموند بایر نوشته است: «باری که ابژه های زیبایی شناختی هریک با ضرباهنگی به فراخور، بر دوش ما می نهد، طریقه ای است از به جریان انداختن نیروی حیات... هر اثر هنری تجسمی است از فتح باب، سکته، تقطیع، که یعنی ایماژهایی از نیروی حیات یا رخوت، سرانگشت نوازش یا دست ویرانگر تنها از آن هنرمند است.» این همانی است که ما از آن به قیافه شناسی اثر یا ضرباهنگ آن یا، چنان که رفت، به سبک آن مراد می کنیم.