لیلابرای فرار از جامعه روی درخت رفته. شب های متوالی بدن نحیفش را بالاکشیده. با یک لاملحفه در سرمای پاییزی تهران کز کرده روی شاخه های نه چندان مطمئن، از ترس آزارواذیت؛ تجربه ای هولناک که بارها وبارها دچارش شده؛ بی صدا، بی فریاد با زخم های عمیق بر تن و روحش.

کلاچهارماه طول کشیده؛ چهارماه که از دختر 15ساله خانه تبدیل شود به مادر ناشنوا در چهارمین روز ترک شیشه و هرویین؛ در سرپناه شبانه زنان معتاد و کارتن خواب.

سعی می کنند با ایماواشاره او را متوجه سوال هایم کنند. خودش اما صدایش درنمی آید که تنها دست هایش می چرخند و آواها از دهانش خارج می شوند؛ گنگ ومبهم. می فهمم خانه شان شهریار بوده