امروز پنجم آذر، روزی است که 9 سال از درگذشت مرتضی ممیز می گذرد. به باور من، وی را به غلط به عنوان پدر نوین گرافیک ایران می شناسند، در حالی که او ادامه دهنده راه استادانی چون هوشنگ کاظمی است، که به گونه ای گرافیک نوین ایران را تاسیس کرده و این در شرایطی است که از وی کمتر با این عنوان نام برده می شود. ممیز گرافیک نوین ایران را تنوع بخشید و سلیقه گرافیک را تغییر مثبت داد. مرحوم ممیز چون فرزندی نداشت، تمام زندگی اش را با علاقه، بر مبنای گرافیک گذاشت. او گرافیک را همانند کودکی می دید که باید رشدش داد، برای همین لحظه هایش گرافیک بود. ممیز در بین مردم همانند سینمایی ها شناخته شده است، زیرا او روابط عمومی بسیار قوی داشت و با اصحاب رسانه دوست بود و در رفت و آمد، و طبیعی هم بود که این دوستی ها در معرفی او نیز تاثیرگذار باشد. از دلایل محبوبیت مرحوم ممیز این بود که مصاحبه کردن را بسیار دوست داشت. او حتی به ماندگاری اسمش بعد از زندگی نیز فکر کرده بود و در زمان حیاتش پیشنهاد تاسیس بنیادی به نام ممیز را داده بود. او کارش را بسیار تبلیغ می کرد و این موضوع بر اساس نوع نگاهش به زندگی بود.