گزافه نیست اگر شهرآورد تهران را مهم ترین بازی فصل فوتبالی ایران بنامیم. مسابقه ای که چشم میلیون ها طرفدار فوتبال را نه فقط در کشورمان که حتی در سایر نقاط دنیا به خود معطوف می کند.

آنهایی هم که در شرایط معمولی چندان اهل مستطیل سبز نیستند یا حداقل خود را از قید و بند هواداری و تعلق خاطر به رنگ پیراهن یک تیم رها می دانند به شهرآورد که می رسند، موضع بی طرفی را کنار گذاشته و رگ تعصبشان طناب می شود و از منظر یک هوادار گاه دوآتشه این مسابقه را تماشا می کنند. شهرآورد با خود تب هم می آورد و کم و بیش تمام جامعه را مبتلامی کند؛ تب و هیجان و اضطراب. ورزشگاه آزادی اما فقط صد هزار نفر گنجایش دارد و