همین که می خواهم درباره «نوشتن» بنویسم، ناخواسته یاد دوستی می افتم که تعریف جالبی از نوشتن داده بود. دوست و همکلاسی دوران راهنمایی ام که الان پزشک مجربی است، هرچه مدارج تحصیلاتش بالاتر می رفت، سرکوفتش هم بر ما بیشتر و بیشتر می شد از طرف پدر و مادر و خانواده!

روزی مادرزنم برای درمان به مطبش رفته بود. برای استفاده یا سوءاستفاده از دوستی دوران کودکی ما خودش را معرفی کرده بود، شاید کلاهی از این نمد برای خودش دست و پا کند! وقتی دکتر سراغم را گرفته بود این طور جواب داده بود: می نویسد، داستان می نویسد، بعد احتمالابخواهد علاوه بر درمان خودش مشورتی هم به درد بی درمان من بگیرد. پرسیده بود: اصلانوشتن به درد خانواده اش می خورد؟ دکتر قانعش کرده بود که جای نگرانی نیست. گفته بود: نوشتن چیزی مثل آدامس جویدن است!