اقامتگاه های بوم گردی، مکان هایی است که در محیط طبیعی و با رعایت ضوابط زیست محیطی و به شکلی سازگار با معماری بومی و سیمای طبیعی مناطق مختلف جغرافیایی ساخته می شود. مدیران این واحدهای اقامتی همان صاحبان اقامتگاه های محلی هستند که سعی دارند با استفاده از منابع محلی از جمله خوراک، پوشش و اسباب و اثاثیه ای که در محیط پیرامونشان موجود است از گردشگران پذیرایی کنند.

از مهم ترین الزام های اقامتگاه های بوم گردی، حضور خانواده مالک بوم در کنار میهمانان است. این وجه از بوم گردی از آنجایی که به انتقال آداب و رسوم محلی و فراهم ساختن تجربه مطلوب سفر می انجامد از اهمیت زیادی برخورداراست. نخستین تلاش های غیر رسمی در زمینه بوم گردی و پذیرایی گردشگران در اقامتگاه های بومی، مدیون تلاش های مستمر عباس برزگر، از اهالی روستای «بزم» شهرستان بوانات از توابع فارس است.