سال گذشته در کنسرت «وداع» که با ارکستر بزرگ اجرا می شد با علیرضا خورشیدفر نازنین همکاری کردیم و البته امسال هم در کنسرت «شب عاشقان بیدل» که همایون رحیمیان آن را رهبری می کرد،

در کنار ما بود. به نظر من او دو خصوصیت بارز داشت که به خوبی در صورتش هم نمایان بود. آرامش و تواضع. او با آنکه در نواختن ساز کنترباس، از نوادر این ساز به شمار می رفت اما به سبب تواضعی که داشت هرگز در گروه و ارکستر به خود مغرور نبود و با آرامش با نوازنده های جوان تر و کم تجربه تر کار می کرد و البته به آنها می آموخت. من متاسفم که ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی ایران تعطیل شدند و هنرمندانی مثل خورشیدفر را آزرده خاطر کردند. چون به هر حال کسی که تمام عمر در ارکسترهای ایران ساز زده است اگر ارکستری در میان نباشد، روحش آسیب می بیند و افسرده می شود. امیدوارم مسوولان فرهنگی تمهیداتی را در نظر بگیرند تا ما بیش از این شاهد از دست دادن هنرمندانی چون علیرضا خورشید فر نباشیم.