دوستی بسیار قدیمی را از دست دادم؛ دوستی که با او بزرگ شدم. دوستی من و علیرضا خورشیدفر به 50سال قبل برمی گردد. باهم وارد هنرستان موسیقی و باهم فارغ التحصیل شدیم؛ اما راهمان کمی از هم جدا شد. من به آلمان رفتم و او در ارکستر سمفونیک مشغول شد. من اما مدتی بعد بازگشتم و به ارکستر سمفونیک پیوستم. از آن زمان راهمان باز یکی شد. تقریبا در تمام عمر با هم بودیم و در تمام این مدت یک بار ندیدم عصبانی شود و این باید سرمشقی باشد برای هنرمندانی که با کوچک ترین مشکلات روحیه خودشان را از دست می دهند. حتی در سال های بعد از انقلاب که موسیقی وضعیت روشنی نداشت، او همچنان آرامش خود را حفظ کرد.

ما گروه های 10 یا 15نفره ای بودیم که بدون رهبر در شرایطی سخت تمرین می کردیم و او همچنان آرام بود و کار خودش را می کرد. زمستان ها صبح زود که برای اجرا در کنسرت های مختلف به سالن تمرین می رفتیم، روزهای سختی داشتیم. سازها یخ زده بود. همه از شرایط ناراضی بودیم، اما «علیرضا» غر نمی زد. آرام بود و همه چیز را می پذیرفت.

غیر از یکی، دوکار تقریبا تمام کارهایم را با نوازندگی او ساختم. او کنترباسیست تمام کارهایم بود و غیر از اینکه در ساز تخصصی خود نوازنده چیره دستی بود، آکاردئون هم می نواخت. در کنار هنر نوازندگی، توانایی منحصربه فردی داشت که می توانست دوصدایی سوت بزند!

در موسیقی فیلم «از کرخه تا راین» و «بوی پیراهن یوسف» از این توانایی اش استفاده کردیم و صدای سوتی که در موسیقی این فیلم ها می شنوید و در خاطره همه ما نشسته، کار علیرضا خورشیدفر است. درگذشت او را قبل از همه، به خانواده محترم و بعد به جامعه هنری تسلیت می گویم. یکی از حرفه ای ترین و مهربان ترین هنرمندانمان و موسیقیدان های ایران را از دست دادیم.