در ابتدا یاد و خاطره یکی از بزرگان موسیقی اصیل ایرانی دکتر «داریوش صفوت» را گرامی می دارم. سابقه دوستی من با دکتر داریوش صفوت، به بیش از 45 سال پیش بازمی گردد. این افتخارآشنایی از طریق برادر کوچکتر ایشان یوسف صفوت، استاد بین المللی شطرنج صورت گرفت (چون علاقه بسیاری به این ورزش داشتم). آن زمان، چند سالی بود که مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی راه اندازی شده بود و دکتر صفوت یکی از بنیانگذاران این مرکز بود. ایشان تفکری کاملا متفاوت داشته و اصالت گرا بود که در واقع، مشی و اندیشه اش در موسیقی، با آنچه که ما امروز با آن سر و کار داریم، مغایرت داشت. دکترصفوت به اصالت هنر، بخصوص هنر موسیقی ملی، بهای بسیار می داد و چندان در بند نو آوری نبود، چراکه بیشتر به محتوای موسیقی توجه داشت و به ندرت فضای کاذب موسیقی ایشان را تحت تاثیر قرار می داد. دکتر صفوت بسیار سنت گرا و پایبند اصالت های کهن بود و در واقع به یک دگم هنری در زمینه موسیقی اصیل ایرانی اعتقاد داشت و با تحول در موسیقی ایرانی چندان موافق نبود و همواره بودند، به طور مثال ملودی هایی که در ارکستر گلها به رهبری جواد معروفی ساخته می شد یا آهنگ هایی که زنده یاد روح الله خالقی و بزرگان دیگر می ساختند چندان ایشان را تحت تاثیر قرار نمی داد. دکتر صفوت معتقد بود بعد از حبیب سماعی، دیگر سنتور نوازی در ایران پدیدار نشد. البته ایشان علاوه بر سنتور، به نوازندگی سه تار هم آشنایی کامل داشت. به اعتقاد من حضور هنرمندانی چون دکتر داریوش صفوت در موسیقی کلاسیک ما همواره ضرورت دارد و حضور نداشتن این بزرگان است که به باور من سبب شده است امروزه موسیقی ما دستخوش تحولاتی شده و از اصالت خود فاصله بگیرد.