پاییز سرد تهران، به پرویز کلانتری هم رحم نکرد و پای او را به تخت بیمارستان کشاند. کلانتری که از او با تعبیر «نقاش کویر» یاد می شود، نقاش، نویسنده و روزنامه نگار شهیر ایرانی است که از سال های پیش از انقلاب تا به امروز، رد پای او، نوستالژی های زیادی برایمان خلق کرده است؛ از تصویرسازی کتاب های دوران کودکی مان تا نقشی تاثیرگذار در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تا همین امروز که او تابلوها و میراثی بزرگ را در نقاشی برایمان به یادگار گذاشته است، همه و همه از یادگارهای اوست. پرویز کلانتری از جمله هنرمندان متعهد روزگار ماست که همواره دغدغه ها و آرمان های مردم سرزمینش را نقاشی کرده است و در همه حال با مردم و در کنار آنها بوده است. حال اما به دنبال سکته مغزی چهارشنبه شب، سمت راست بدون او کاملا فلج شده و حتی نمی تواند یک کلمه حرف بزند، سخت است پرویز کلانتری و کلام نافذ او را بشناسی و حالابدانی که او دیگر نمی تواند حتی یک کلمه سخن بگوید، خیلی سخت است؛ سخت تر هم این است که بدانی او هم اینک از سی سی یو به آی سی یو منتقل شده و ممنوع الملاقات است. نقاش خوب ما، تنهایی را دوست نداشت، او نباید در اتاقش تنها بماند، جای او روی تخت بیمارستان نیست...