روزنامه نگاری هستم که روزنامه ای ندارم و عجالتا بیکار محسوب می شوم. البته خودتان که می دانید، چیزی که برای روزنامه نگارجماعت زیاد است؛ کار است و کار، یعنی همان سرمایه جاودانی! اولین روز بیکاری با «ورم» آغاز شد و مسلما این مساله امری غیرقابل چشم پوشی بود. چراکه عموما اولین روز بیکاری را آغاز نمی کنند، یعنی تا ظهر به رسم معمول می خوابند، بعد تا عصر در رختخواب غلت می زنند و عصر هم دوباره می خوابند. برای همین اصلاروزشان شروع نمی شود که بخواهند کاری کنند. اما ماجرای من خرق عادتی بود میان تمام روزاولی های روزنامه نگارجماعتی که از کار بیکار شده اند. با مچ پایی اندازه یک توپ هندبال، با درد فراوان حوالی