هم شده که بیماران افغانی الاصل را ویزیت کنم و هم در جامعه و دانشگاه با آنها برخورد داشته ام. زبانمان، فرهنگمان و بسیاری از آداب ورسوم هایمان مشترک است. گاهی شده که در گفت وگو با آنها از مشترکاتی فرهنگی مطلع شوم که حتی فکرش را هم نمی کردم. بعضی با لهجه زیبای افغانی صحبت می کنند و برخی هم در ایران، بزرگ شده اند و به مدرسه رفته اند و لهجه شان ایرانی است. افراد مستعد و موفق هم در بینشان کم نیست. در طول تاریخ هم که همه می دانیم در پرباری تمدن ایران زمین نقش آفرین بوده اند، پدر ابن سینا از دانشوران اهل بلخ بوده و مولانا هم در این شهر متولد شده است. اما ناگفته پیداست که در چنددهه اخیر، نگاهمان و رفتارمان نسبت به آنها در ایران مطلوب نبوده و نیست. یک بار از لابه لای حرف های دوستی افغان خیلی گذرا شنیدم که گفت: «می دانم که ایرانی ها، افغان ها را پایین می دانند.» این واقعیت به خصوص وقتی بدانیم که میان کشورهای همسایه ایران، شاید بیشترین اشتراکات را با افغان ها داریم، بسیار متاثر کننده است. بی شک، باید نگاهمان را عوض کنیم و آنها را به ویژه در تحصیلشان در ایران یاری کنیم.