بازهم صبح زود حدود ساعت 11 و نیم، با صدای تودماغی «ناناس ناس» -طوطی سخنگوی خواهرم- که صبح بخیر ارباب می گفت از خواب ناز بیدار می شوم. از تختخوابم بیرون می آیم و به سرویس بهداشتی داخل اتاقم می‎روم، دوشی گرفته و تا آماده شدن صبحانه، روی توالت فرنگی به خواندن کتاب محبوبم «عرعره های یک بانوی به تنگ آمده: مجموعه غزلیات م. هدایتی» می پردازم. فکر کنم کمی مشکل معده پیدا کرده باشم، سس قارچ استیک دیشب اصلابه مزاجم نساخته است. از صبحانه هم راضی نیستم، باز هم آشپز جدیدمان در سرو کردن خاویار کج سلیقگی کرده. سر کمد لباسم می روم، این سخت ترین کار دنیاست. اصلانمی دانم