فیلسوفی معتقد بود: ما در عصر ابرواقعیت ها به سر می بریم. در عصری که واقعیت از جایی دیگر، وارد زندگی ما می شود و این ما هستیم که در آن واقعیت ساختگی زندگی می کنیم و نه اینکه زندگی ما، واقعیت را بسازد. دهه 80 میلادی، زمان انتشار این نظریه بود و دیزنی لند، سینمای هالیوود و تمام رسانه ها آن زمان، متهم اصلی این واقعیت سازی. مردم به سینماها می رفتند و با دیدن داستان هایی با پایان خوش، برای خودشان رویا می ساختند و در زندگی واقعی به دنبال آن رویا می گشتند تا خط محکمی به این دیالوگ کلیشه یی و شعاری «زندگی که فیلم نیست» بکشند. فرهنگ و آنچه خوب ها و بدها را می سازد هم از دل همین واقعیت سازی بیرون می آید.