لیبی به جزیره تنهایی تبدیل شده است. ظاهرا پس از سقوط معمر قذافی دیکتاتور پیشین لیبی، جنگ داخلی در این کشور نفت خیز جهان، دیگر برای کسی مهم نیست. با وجود درخواست های مکرر مقامات لیبی از جامعه جهانی برای کمک به حل مناقشات نظامی در این کشور که به نوعی آلوده بنیادگرایی است، هیچ تلاش بین المللی برای میانجیگری در موضوع بحران لیبی یا بررسی و اتخاذ تصمیم جدی در این باره مشاهده نمی شود. این در حالی است که خبرها و شواهد نشان دهنده شعله ورتر شدن جنگ داخلی تمام عیار لیبی است.

در آخرین رخدادهای خشونت آمیز لیبی، یورش غافلگیرانه گروه «فجر لیبی» به پایانه نفتی سیرت، موجب کشته شدن دست کم 19 سرباز دولتی شده است. بر اساس گزارش ها مخزنی در ترمینال اصلی «سدره» نیز بر اثر شلیک موشک منفجر شده است. به نظر می رسد یکی از محورهای منازعه گروه شبه نظامی لیبی و دولت این کشور تسلط بر منابع نفتی است. از زمان شروع درگیری های تازه در لیبی در 13 دسامبر، تولید نفت این کشور از 800 هزار بشکه در روز به 350 هزار بشکه رسیده است. اوضاع لیبی از سال 2011 که معمر قذافی، دیکتاتور سابق این کشور سقوط کرد به مراتب بدتر شده و پیشرفتی در جهت استقرار دموکراسی یا حاکمیت قانون به وجود نیامده است. ساختارهای دولتی در مقیاسی وسیع فروریخته و گروه های مسلح رقیب بر سر کنترل میدان ها و بندرهای نفتی با هم می جنگند و هر یک ادعای وجاهت قانونی برای حاکمیت را دارند. کمتر از یک هفته قبل محمد دیری، وزیر خارجه لیبی با توجه به تنش های فزاینده در این کشور در مورد احتمال ایجاد شرایطی مانند سوریه در این کشور هشدار داده بود. وی نماینده دولت به رسمیت شناخته شده لیبی در شرق این کشور به حساب می آید. اما کنترل طرابلس، پایتخت لیبی در دست گروه های رقیب قرار دارد. یکی از بزرگ ترین گروه های سازمان یافته در لیبی، گروه «ارتش ملی لیبی» به رهبری ژنرال خلیفه حفتر است که از نظامیان دولت سابق و سیاستمداران سکولار تشکیل شده است و هدف خود را مبارزه با گروه های اسلام گرا می داند. در طرف مقابل گروه شبه نظامی «فجر لیبی»، گروه «انصار شریعت» و شورای انقلابیون بنغازی قرار دارند.