دوستی داشتم که از یک اتفاق نیم ساعته، یک عمر قصه برای گفتن داشت! برادر شهید بود و یک شبی، در منزلشان، میزبان بهشت شده بودند. این تعبیر «میزبان بهشت» را خودش به کار می برد. می گفت «آن شب، آن قدر غرق در آرامش و خوشی و صفا بودیم که انگار از بهشت، از یک انسان بهشتی میزبانی می کردیم. حضور بهشتی اش، همه ی دنیا و مشکلات و زرق وبرقش را از یادمان برد و ما را، مست عطر خوشی کرد که تا قبل از آن استشمامش نکرده بودیم. هرچه از آن شب، از آن نیم ساعت برایتان بگویم، کم گفته و انگار هیچ نگفته ام؛ وصف آن شب از آن چیزهای یدرک و لایوصفی است که به کلمه درنمی آید.» خلاصه از یک اتفاق نیم ساعته، یک عمر قصه برای گفتن داشت!