داووس همایشی است با حضور مالکان و بانکداران بزرگ جهان، سیاستمداران و سیاست گذاران. اگر نشست سالانه سازمان ملل را نشست سیاستمداران بدانیم و نشست سالانه بانک جهانی را گردهمایی اقتصاددانان، می توانیم داووس را نشستی برای تعامل این دو گروه با یکدیگر بنامیم. نشستی برای آنکه هم اقتصاددانان در آن حرف بزنند و هم سیاستمداران، هم مواضع این سو تبیین شود و هم مواضع آن سو.

حضور مقامات و مسوولان ایرانی در این نشست اما می تواند دستاوردهایی فوق العاده برای ایران داشته باشد. با توجه به اهمیت سخنرانی ها و رایزنی های حاشیه برنامه، نه فقط ایران که بسیاری از کشورهای در حال توسعه می توانند تصویری دقیق و شفاف از وضعیت سیاسی و اقتصادی خود به جهان معرفی کنند و ظرفیت های موجود در کشور را تبیین کنند.

حال موقعیت ایران در چنین شرایطی چیست؟ ایران با وجود آنکه کشوری فاقد امنیت برای سرمایه گذاران بین المللی معرفی می شود، می تواند مرجع خوبی برای جذب سرمایه ها باشد، جذب سرمایه های خارجی در موقعیت کنونی می تواند به تسهیل باز شدن قفل رکود در اقتصاد ایران منجر شود.

با این حال نگاهی به گذشته این اجلاس نشان می دهد هر چند ایران در این نشست ها همواره حضور داشته است اما تاکنون نتوانسته است نصیب چندانی ببرد. به نظر می رسد تا پیش از ریاست جمهوری خاتمی، توجه چندانی به این ابزار نمی شد و غالبا سفرا یا یکی از معاونین وزرا در این نشست حضور می یافتند. اوایل دهه 70 موقعیت ایران در فضای بین المللی چنان مساعد نبود اما در دوران ریاست جمهوری خاتمی مشی تغییر کرد و ایران برای نخستین بار در سطح رییس جمهور در این اجلاس حضور یافت.

این حضور به معنای تغییر شکل سیاست ایران بود. شرایط بین المللی ایران تغییر کرد و حضور خاتمی دستاوردهای سیاسی فراوانی برای اقتصاد به همراه داشت. روند سرمایه گذاری خارجی در ایران رو به افزایش گذاشت و به نظر می رسد نصیب ایران از شرکت در این اجلاس در دوران اصلاحات بهتر از امروز بوده است. روحانی در نخستین سال حضور در پاستور در اجلاس داووس شرکت کرد اما مشکلات متعدد ایران در شرایط کنونی، تنگ شدن حلقه تحریم ها و فشار مذاکرات هسته ای سبب شده است ایران در دوران جدید حضور در داووس نتواند دستاور چندانی داشته باشد.