پراید سفید جلوی پایم ترمز می کند. دو تا مسافر، پشت نشسته اند. هر دو زن هستند، راننده هم زن است، حدودا 45 ساله، می نشینم صندلی جلو. سلام می کنم. با خوشرویی جواب می دهد. مانتو و شلوار قهوه ای تنش است. مقنعه مشکی، ظاهرش را کاملا اداری کرده، آدم در نظر اول فکر می کند لباس فرم پوشیده و استخدام جایی است، اما خانم راننده برای خودش کار می کند، 7 سالی می شود. قبلش مربی تعلیم رانندگی بوده. می گوید: «دیگر حوصله اش را نداشتم، 10 سال مربی بودم، کم نیست. سر و کله زدن با هنرجوها اعصاب می خواهد البته کارم را دوست داشتم اما خوب، سخت بود دیگر؛ این طوری راحت ترم، اختیار کارم دست خودم است.»