اجازه هست عکس بگیرم؟ سرش را بر می گرداند و یک ابرویش خود به خود بالامی رود. رو به دریا نشسته و آفتاب تندی که تیغش را در زمستان هم غلاف نکرده صاف می خورد توی چشم هایش. پیشانی اش جمع می شود و خط های عمیق اش عمق بیشتری پیدا می کنند. دستش را سایبان می کند جلوی چشم هایش. چشم هایش برق دارند. آنقدر به دریا نگاه کرده که عکس آب افتاده در چشم هایش. مثل دو حوضچه بلور در دشت آفتاب سوخته و زمخت صورتش. رو به دریا نشسته و تور می بافد. «ها؟ عکس؟ چرا؟» صورتش هم غم دارد و هم لبخند. در چشم ها. هر دو را یکجا دارد. لب هایش اما فقط می خندند. انگار خنده را به آنها وصله کرده اند.