کشف وجود زنده و حاضر استاد رجب علی امیری فلاح در تهران سال 1370، یک شگفتی بود. هنوز هم آن شگفتی رهایم نکرده است. چراکه دیگر این گونه افراد وجود ندارند، یا اینکه اگر هستند سال ها و بلکه ماه های آخر را می گذرانند و ما را در این برهوت بی هنری و بی اخلاقی و بی فرهنگی تنها می گذارند. استاد امیری فلاح از تبار انسان های خوب و قدیمی بود. انسان هایی که شاید کوله بار اطلاعات و محفوظات شان به اندازه امروزی ها سنگین نبود ولی از تجربه زندگی، از معرفت هستی شناسی و از رنج انسان ساز، بهره ای تمام داشتند و عصاره همین ها بود که در صدا و آواز سازشان منعکس می شد. حتی بخش مهمی از کشف تکنیک های لازم برای زیباتر خواندن