وقتی صحبت از فساد در ورزش کشورمان می کنیم عمده حرف مان روی فوتبال حرفه ای است و راجع به مقوله ای صحبت می کنیم که آن مقوله را هنوز برای خودمان روشن نکرده ایم؛ اینکه فوتبال حرفه ای هنوز در ساختار وزارت ما تعریف نشده است.

در همه جای دنیا هسته مرکزی و اصلی فوتبال حرفه ای باشگاه ها هستند، در حالی که ما هیچ ضوابط و مقررات و آیین نامه و دستورالعملی برای تاسیس یا اداره باشگاه ها نداریم، در نتیجه چون قانون باشگاهداری نداریم هر کسی به قول مولانا یک جای فیل را لمس می کند و بر اساس آن قسمتی که لمس می کند تعریف خود را بیان می کند. البته این تعریف ها غلط نیست ولی تعریف جامع و کاملی نیست و چون تعریف کاملی نیست در اداره هم با مشکلات عدیده ای مواجه هستیم و ضررهای هنگفتی چه از نظر مادی و چه معنوی می دهیم. پس نخستین مولفه ای که برای اداره یک مقوله اجتماعی لازم است سازماندهی و تعریف شود حوزه مدیریتی است که ما از آن بی بهره ایم و به همین دلیل به بیراهه می رویم و با انواع و اقسام ناهنجاری ها مواجه می شویم. در شرایط مدرن جامعه، دولت ها باید برنامه ریز و ناظر باشند نه سرمایه گذار، در صورتی که در کشور ما خود دولت باشگاهداری می کند. چرا وزارت نفت ما باید 3 تیم فوتبال داشته باشد و وادارش کنیم به تیمداری یا بنگاه های صنعتی دولتی ما یا ارگان های نظامی ما. پس تنها در صورتی می توانیم صحبت از مبارزه با فساد کنیم که ابتدا یک ساختار و سازماندهی حرفه ای باشگاهداری داشته باشیم، در غیر این صورت صحبت از مبارزه با فساد یک تفکر شکست خورده است.