یکی از مصیبت هایی که ممکن است به سر آدم بیاید، تماشای فیلم، خبر یا برنامه هایی چون میزگرد همراه با کسی است که یا خیلی سوال برایش پیش می آید یا درباره هر خبر می خواهد در همان لحظه نظری بگوید. مثلابخش خبر تلویزیون، خبری درباره یک زلزله می گوید. این خبر قرار است زمان زلزله و ریشترش را بگوید، تعداد تلفات و امکان مددرسانی به زلزله زده ها را روشن کند، و شما می خواهید که از همه این خبرها مطلع شوید. آن وقت خدا به سرتان نیاورد چند نفر کنارتان نشسته اند و با همان جمله اول خبر بنا می کنند به ای وای گفتن و یاد خاطرات زلزله های پیشین را زنده کردن و هر نظر دیگری را بلند بلند گفتن. بعد خبر تمام شده و شما فقط فهمیده اید که زلزله ای آمده و به جای بقیه جزییات خبر، از نظرات حاضران در مجلس مطلع شده اید.

اینها کسانی هستند که اهل خبر به صورت جدی نیستند. یعنی متوجه این نکته نیستند که خبر اجزای مختلفی دارد و همه خبر در همان یکی دو جمله اول گفته نمی شود. یا نه، این را می دانند، اما حوصله نگه داشتن نظرشان را ندارند و در لحظه باید چیزی که به ذهن شان می رسد را مطرح کنند. اگر شما اهل خبر به صورت جدی هستید وقرار است با اینگونه افراد خبر ببینید، حتما قبل از بخش خبر آمادگی ذهنی پیدا کرده و عصبی نشوید.

یا فیلم دیدن. خدا نکند که یکی کنار دست تان پیش از شما فیلم را دیده باشد و طاقت نیاورد که پیش از هر اتفاقی در فیلم، ماجرا را برایتان تعریف کند. یا ندیده باشد اما همزمان با شما که فیلم می بینید، متوجه ماجراهای فیلم نشود و شما مجبور باشید هرچه از فیلم می بینید را برای او تعریف کنید.

از همه بدتر اینکه این وضعیت در یک سالن سینما اتفاق بیفتد. عیش فیلم دیدن خودتان که منغص شده هیچ، باید نگران ناراحتی دیگران در سینما هم باشید که از صدای حرف زدن شما عصبانی می شوند. اینها یکی از آن اعصاب خردکنی های ریزی است که گاهی پیش می آید. خلاصه آنکه فیلم و خبر دیدن هم فرهنگ و آدابی دارد. اگر شرایطش فراهم نیست و اصرار به روشن ماندن تلویزیون هست، بگذارید همان سریال هایی پخش شوند که از هر قسمت پنج دقیقه آن را هم ببینید همه ماجرا دست تان می آید.