از سالها پیش، زنگ خطر افزایش جمعیت شهری به صدا درآمده بود؛ منتها نه که در شهر آن هم در یک همچو جایی مثل کلانشهر تهران سر و صدا و بلکه آلودگی صوتی زیاد است، این است که خیلی به گوش هوش شنیده نمی شود. وگرنه خدای نکرده،هیچ عیب و ایرادی متوجه هیچ گوش هیچ مدیر و هیچ مسئولی نمی باشد.

حالااگر یک آدم فرصت طلبی، همچین چو بیندازد و حرف بی ربط زند که: «گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من / آنچه البته به جایی نرسد، فریاد است»؛ حرف بیخودی زده است و لابد یک ریگی چیزی در کفش های مکاشفه اش دارد. چه معنی دارد که تا یک حرف جدی و منطقی می زنیم، بعضی ها سریع فضا را شاعرانه کنند تا بلکه به ضرب شعر و مثل و متل، صورت مساله را خواسته یا ناخواسته ماستمالی کنند. خوب است که هنوز ماست ارزان نیست. اگر بود، بعضی ها چه کار می کردند؟