یکی از راهکارهای مشروطه خواهان برای محدود کردن فعالیت های شاه، تقسیم قدرت وی در دو زیرمجموعه قانونگذاری و اجرایی بود. زیرمجموعه قانونگذاری همان مجلس شورای ملی بود و زیرمجموعه اجرایی هم نخست وزیر و هیات دولت وی محسوب می شدند. البته هرچه از روزگار مشروطه فاصله گرفتیم هر دوی این مجموعه ها بدلی تر شدند تا جایی که در سال های پایانی حکومت پهلوی ها همگان می دانستند انتخابات مجلس در ایران صوری است و اعضای کابینه نیز اغلب از سوی خاندان سلطنت و نه شخص نخست وزیر تعیین می شوند. کابینه نخست امیرعباس هویدا که در چنین روزی از سال 1343 به مجلس معرفی شد، بارزترین نمونه برای اثبات این ادعا بود. کابینه ای که تنها دو تغییر نسبت به کابینه مورد نفرت مردم حسنعلی منصور داشت و البته دو تغییری که بیشتر به خواست شاه بود تا هویدای نخست وزیر. ناگفته نماند همین مطیع بودن هویدا نیز باعث شد که وی نزدیک به 13 سال نخست وزیری باشد.