یکی بود، یکی نبود. یک بابک بود همه فن حریف! تیغش خوب می برید؛ عین چاقوی دسته زنجان! تو هر کاری دستی داشت. تیم داشت، برج داشت، طیاره داشت، فیلم داشت، شرکت و دفتر و دستک داشت اما خب بازم در به در یه چوب کبریت بود. نه واسه اینکه گرمش کنه! وقتی کبریت رو روشن می کرد، تو شعله کبریت یه بانک خارجی رو می دید که همه پولاش رو اونجا سپرده گذاشته بود اما یادش نبود کجاست. تا می خواست اسم بانک رو بخونه شعله کبریت خاموش می شد.

بابک رفت میدون پاستور سمت نهاد ریاست جمهوری! اونجا نامه نوشت و تقاضا کرد بهش چوب کبریت بدن. تو نهاد تقاضای بابک رو بررسی کردن و تصمیم گرفتن بفرستنش پیش معاون اول. جناب رحیمی هم تقاضای بابک را خطاب به جناب مرتضوی پاراف کرد.