هرچند درخواست ها و گلایه های ورزشکاران گاهی تکراری شده و بعضا لوث می شود، اما وقتی این طرف و آن طرف صدای اعتراض بانوان ورزشکار بلند می شود، صدای اعتراض این فرزندان و سفیران فرهنگی را باید خوب شنید و پاسخی برایش یافت.

بانوان ورزشکار ایران اگر تا چند سال پیش زیر سایه ورزش مردان قرار داشتند و ضعف فنی شان چنان چماقی بر سر آنها فرود می آمد و همه بی توجهی ها را توجیه می کرد، امروز به جایی رسیده اند که کسی به خود اجازه نمی دهد دست کم با انگ ناتوانی امکانات و سرمایه گذاری را از آنها دریغ کند، چرا که آنها مثل مردان مدال می گیرند. فرزندان این مملکت که حتی اگر افتخاری هم کسب نکنند قهرمان میدان ارزش های اسلامی بوده و با کسب مدال مزه قهرمانی شان دوچندان می شود.

ورزش بانوان ایران که در سال های اخیر جهشی قابل ملاحظه یافته و می رود به نقطه ای برسد در برخی رشته ها گوی سبقت را از مردان برباید، حیف است که درگیر بی امکانات باشد. وقتی رئیس جمهور از ضرورت برچیده شدن نگاه تبعیض آمیز به ورزش زنان سخن می گوید و وزارت ورزش باید خیلی جدی تر پار را از شعار فراتر گذاشته با سرمایه گذاری مناسب زمینه شکوفایی بیش از پیش استعدادهای ورزش بانوان را فراهم کند. بانوی تیرانداز از نبود فشنگ می نالد، آن پاروزن مدال آور در بوستان تمرین می کند و دونده افتخار آفرین نیز از فقر امکانات می گوید. چرا باید این صداها شنیده شود و ورزشکارانی که می توانند با تمرکز کامل بر روی تمرینات خود به فکر افتخارآفرینی فردی و ملی باشند گرفتار الفبای ورزش و بی امکاناتی شوند. وزارت ورزش هرچند زیر بار کم لطفی به مربیان تیم های ملی پرافتخار در بازی های آسیایی نمی رود و می تواند توجیهاتی در این زمینه بیاورد، اما آیا اعترضات بحق ملی پوشان ورزش بانوان را برای فراهم کردن حداقل ها می شنود؟