هرکس که شنید «حسین خجسته نیا» خودکشی کرده، از بهت و حیرت، از ناباوری و بالاتر از همه تالم و تاثر همان جا نشست. همه به جای اینکه بپرسند «چرا»، بی اختیار می گفتند «یعنی چه؟» چون نمی توانستند باور کنند که او خودش را کشته است. مشکل این بود که خیلی ها این دانشجوی دوره دکترا که همیشه لبخند بر لب داشت را می شناختند. شاید اسمش را یا اینکه در چه رشته ای درس می خواند یا در کدام مقطع تحصیل می کند را نمی دانستند، اما می دانستند دانشجوی دانشکده خودمان است. ورودی87 بود؛ جزو دانشجویان ممتاز دکترای روابط بین الملل و جزو استعدادهای درخشان. آنقدر بر کار و درس خود مسلط بود که در کلاس های آمادگی روابط بین الملل