خیلی دور شده ام از آن روزها که می نشستم و با حساسیت فوتبال تماشا می کردم. این بار دقایقی از نیمه دوم بازی ایران و عراق گذشته بود که به طور اتفاقی به تماشای این بازی نشستم. آنچه در پس تماشای این بازی برای من نماینده جلب توجه می کرد، نحوه چیدمان تیم ملی فوتبال ایران بود. انتخابی به دور از مسایل گزینشی معمول. انتخاب افراد فقط و فقط براساس توانایی های فوتبالی آنان بود و تیم ملی این بار به معنای واقعی کلمه ملی شده و از همه قومیت ها، زبان ها و اقلیت های دینی در آن یارکشی شده بود. اتفاقی که به تنهایی خودش شکلی از دموکراسی انتخابی است. آنها که بازی بهتری دارند، فرصت حضور دارند. فارغ از آنکه در مرزهای