در ایام نوجوانی دوستی داشتم که همیشه می گفت مهم ترین کابوس زندگی اش این است که در دوران جنگ جهانی دوم باشد. وقتی با تعجب نگاهش می کردم می گفت: تصور کن، در شرایطی که انگار همه جهان عقلشان را از دست داده اند، کشورت اشغال شده، غذا جیره بندی شده، کنارت پر از آدم های غریبه ای است که هراشتباهی از تو سر بزند در کشتنت تردید نمی کنند، مجبوری از خانواده ات دور بیفتی، حقوق اولیه و زندگی عادی ات را از دست بدهی، همه چیز به نظرت احمقانه می آید ولی نمی توانی کاری بکنی، می توانستی امید به زندگی ات را نگه داری؟ من به حرمت دوستی مان به جای اینکه به او بگویم خدا شفایت بدهد، می گفتم: پس خدا را شکر کن که جنگ دوم جهانی تمام شد و در آنجا نبودی.