میزان «سواد» و آگاهی افراد و آنانی که در رسانه ای کار می کنند، تاثیر بسزایی در باورپذیری «گفته ها» و «اندیشه سازی» بر مخاطب سخت پسند این روزها دارد. تا جایی که اگر به قول معروف سوتی یا تپقی خواسته و ناخواسته صورت پذیرد و مخاطب از دست رود به دست آوردن آن مخاطبان برای بار دوم بسیار سخت است و تا حدی غیرممکن...

همه اینها گفته شد تا نمونه دم دستی از میزان دانش و سواد رسانه ای گویندگان و نویسندگان رادیو و تلویزیون در آیتمی به نقد آید، آنجا که گوینده یکی از برنامه های تفسیری در جایی که می خواهد از عکس «سلفی» گوید: افسوسانه به گونه ای این واژه را می خواند که با «فتح سین و لام» معنا می یابد و در دقایق بعدی مجری اصلی برنامه بی آنکه این خطای فاحش را تصحیح کند! واژه را به درستی ادا می کند و به آسانی از این سوتی می گذرد... صحبت بر سر آن نیست که چرا در چنین برنامه هایی این گونه می شود، هر چند چون برنامه «زنده» نیست، خطایی چنین نابخشودنی است، حرف بر سر توجه به جزییات و اهمیت آن در نگرش مخاطبی است که همه از «کمی» اش، در فکر هستند. اگر گوینده آشنا به مفهومی بسیار شنیده شده در این روزها نباشد و بدتر اینکه سرپرستانی هم باشند که توجیه لازم را نداشته باشند، چگونه می شود ادعا کرد که شبکه های رادیویی و تلویزیونی در این وانفسای «ماهواره طلبی»، رتبه خوبی داشته باشند؟!

متاسفانه اهمیت ندادن به چنین ایرادهایی، تنها دستاورد ش برای رقیبانی است که همه گونه رعایتی در این موارد به عمل می آورند: ازجمله «تیپ و قیافه و سخندانی و تن مناسب صدا». افسوس بیشتر این است که گویندگان فقط «خواندن» صرف را سرلوحه کار خویش قرار می دهند، بی آنکه کمی مطالعه و روزآمدی را هم در برنامه شان لحاظ کنند...