دعوت اسلام به توحید محض، که نمود عینی آن در عبارت «لااله الاالله» تجلی یافته است، نه تنها در قلمرو جغرافیایی جزیره العرب، بلکه نسبت به قلمرو دین و اندیشه بشری، دعوی تازه و جهان بینی نوینی بود. در آن روزگار، معارف حقیقی و راستین موسی کلیم و عیسی مسیح، در دسترس قوم یهود و ملت های مسیحی نبود. آنچه به نام خدا پرستی در اندیشه و ذهن مردمان آن دوران نقش بسته بود، ماهیتی متفاوت از حقیقت عرضه شده توسط انبیا داشت. بزرگترین ضعف مکاتب فلسفی آن دوران نیز، فقدان اندیشه توحیدی ناب بود. به بیانی دیگر معارف انبیا، توسط حیله گری کاهنان و اربابان معابد و در جهت تامین منافع آنان مسخ شده بود. به گونه ای که دستوراتی از دین که می توانست منافع سودجویان را مورد مخاطره قرار دهد، به مسلخ فراموشی و تحریف سپرده شد. از جمله این حذفیات «قیام برای خدا» بود.