از ماه نخست کوچ از تهران به روستایی در گیلان، کمتر کسی را دیده ام که این سوال را نکند. بعضی تهرانی ها داستان های زیادی از محلی ها برای تعریف دارند. با نگاهی از بالاو قضاوتی پنهان پشت واژه به ظاهر خنثای «محلی ها». انگار که تمدن، انسانیت، هواداری و معرفت فقط در پایتخت پیدا می شود و چند شهر بزرگ دیگر. محلی ها از دید خیلی ها موجوداتی هستند مخل آسایش تهرانی ها. اگر از این واژه ها فاصله بگیریم و در نگاهی کلی تر به ماجرای همزیستی آدم ها کنار هم نگاه کنیم چه اتفاقی می افتد؟ یا اصلاسختش نکنیم، خودمان را بگذاریم جای محلی ها و به ماجرا نگاه کنیم. از گیلان مثال می زنم که تفرجگاه ساحلی خیلی از تهرانی هاست.