1) (مهم نیست، مهم این است که من می دانم چه می گویم و خوشحال هستم) این حرف را در همین دو کمانک به حال خودش می گذارم، تا هر چه کلاغ است بیایند و به آن فکر کنند. کلاغ هایی که همیشه در فکر، آنقدر پر می زنند که آدم خودش را با خودش رو به چند علامت سوال اشتباه می گیرد. (آره واقعا متاثر باش اما برای خودت) این هم یک سطر دیگر که دیشب در حوالی تولد یک واژه از راه رسید و اتاق مرا پر از هذیان کلاغ هایی کرد که فقط نام یک ضمیر غایب را بر لب داشتند. باور کن اینجا در تن این سطرها نمی شود از چشم های تو و دست های شاعری حرف زد که می خواست ماه را برای تو از آسمان بچیند. می خواست هر هفته درست راس خواب پنجشنبه ها