می دانم این را...

می آیی از آن دورها می دانم این را

پر می کنی از عدل، دامان زمین را

در انتظار گام هایت می کنم فرش

این دل، دل شیدایی بی بغض و کین را

سر می نهم بر شانه هایت تا بیایی

تسکین دهی یک لحظه این جان حزین را

- موعود من کی خواهی آمد؟ می شمارم

تا آن زمان این لحظه های واپسین را

وقتی بیایی مهربان از شوق دیدار

بر خاک درگاه تو می سایم جبین را

در ظهر یک آدینه می گویند ای خوب

می آیی و فریاد خواهی کرد دین را

می آیی و شمشیر سرخ عدل در دست

امضا کنی آن وعده های راستین را

از ریشه می گویند خواهی کند ای مرد

در لحظه موعود نسل ناکثین را

سید علمدار ابوطالبی نژاد

آسمان ابری

تا میان قصه های بغض دار، صحبت از حوالی ظهور شد

صفحه صفحه کتاب انتظار، با سرشک ندبه ام نمور شد

آسمان ابری غزل ببار، ای پیام دار روشنی بتاب

زیر برق دشنه کبود جغد، آفتاب رفته رفته کور شد

عقل سنگ جهل را به سینه زد، عشق هر چه رشته بود پنبه شد

باز هم خدایگان عقل و عشق، تکه سنگ های بی شعور شد

سامری الهه فریب ساخت، گندم آفرید و باغ سیب ساخت

روی نعش آدمی صلیب ساخت، آدم از تبار خویش دور شد

ابتدای مقدم بهاریت، انتهای عصر جاهلیت ست

پس بیا که دختران آرزو، زنده زنده از غمت به گور شد

بهرام امیری

***

تقصیر ماست

تقصیرماست غیبت طولانی شما

بغض گلو گرفته پنهانی شما

بر شوره زار معصیتم گریه می کنی

جانم فدای گریه بارانی شما

پرونده ام برای شما دردسر شده

وضع بدم دلیل پریشانی شما

***

آب حیات

سیب روییده به هر شاخه ذاتش شیرین

شده اوقات زمین با نفحاتش شیرین

دست در چشمه لبخند تو بردند اگر

هست این مزرعه ها آب قناتش شیرین!

روزگاری که الفبای تو را بنویسند

هم لب نیزه و هم کام دواتش شیرین

فصل خوبی است که با رایحه آمدنش

می رسد سیب دعا در عرفاتش شیرین

شیخ شیراز شدن ساده و سهل است اگر

باشد این گونه لب شاخه نباتش شیرین

مطلع آمدنش، وزن قشنگی دارد

فعلاتن فعلاتن فعلاتش شیرین

حیرتی نیست که ثابت بشود کندوها

کرده باشند دهان با صلواتش شیرین

عالیه مهرابی