جنایات داعش از حد اتهام بستن شعارهای بهانه جویانه مرسوم در تسویه حساب های کشورهای متخاصم به یکدیگر گذشته است. درباره اینکه چه جنونی برخی کشورهای دلارزده و بره های هارشده منطقه را واداشت که داعش را ابزاری برای نیل به اهداف بلندپروازانه و سلطه جویانه خودشان بکنند را بارها بحث کرده ایم. اینکه آیا این غول وحشی از بطری درآمده به تنهایی می تواند به راه خود رود و از عهده هزینه های نظامی و اجتماعی خود برآید؟ آیا ارعاب برای سلطه کافی است؟ چرا اینان با مردم سر ستیز و لجاج دارند؟ چرا برای ارعاب بیشتر بر نفرت جهان و جهانیان می افزایند؟ چرا با آنها مقابله جدی نمی شود؟ چرا با سلطه هوایی راه های ارتباطی و پشتیبانی آنان قطع نمی شود و آنان را در زوایایی کوچک به دام نمی اندازند و بساطشان را برنمی چینند؟ چرا بندهای ناف و منابع تغذیه مالی آنان را نمی خشکانند؟