شب های زمستانی تهران، همان وقتی که گذر آدم به خیابان ولیعصر می افتد، مثلا طرف های پارک وی، رنگ ها و نورها از لابه لای شاخه ها جور غریبی است. آدم دوست دارد سرش را بالابگیرد و خیال ببافد. قرمز، درخت ها را وهم آلود می کند. یاد فیلم های سوررئال می اندازد. سبز، یک جور سرخوشی معنوی می دهد به شاخه ها. آبی سردش می کند. آدم یک لحظه خیال می کند که برف روی شاخه را پوشانده. آخ برف! چه حسرتی به دل تهران گذاشتی امسال. بگذریم. بنفش اش هم جور خاصی است و زرد، فضا را گرم می کند. آنقدر محو رنگ ها می شوم در شب زمستانی تهران که یادم می رود چنارها چه روزگاری است که در این خیابان بلند تهران سرپا ایستاده اند. دقیقش