پس از فینال و پیروزی تیمش خیلی احساساتی شده بود. می دوید، روی زمین دراز می کشید، به طرف دوربین شبکه اسکای اسپورت سرخوشانه آب می ریخت و از همه مهم تر گریه می کرد.

خوزه مورینیو، سرمربی مغرور چلسی که ویترینی از افتخارات ریز و درشت دارد، از پیروزی تیم تحت هدایتش چلسی مقابل تاتنهام در فینال جام اتحادیه فوتبال انگلیس و قهرمانی در این رقابت ها چنان خوشحال شده بود که گویا بار دیگر تیمش را به مقام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسانده است.

شاید اشک های او را باید به 941 روز حسرت او برای کسب یک جام نسبت داد. 941 روز بود که مورینیو در مقام مربی هیچ قهرمانی به دست نیاورده بود. آخرین قهرمانی وی به سال 2012 برمی گردد، یعنی زمانی که هنوز سرمربی رئال مادرید بود. مورینیو در آن سال پس از این که رئال را قهرمان لالیگا کرد، همراه تیمش کمی بعد قهرمانی در سوپرکاپ اسپانیا را هم جشن گرفت. در واقع آن، آخرین قهرمانی مورینیو در فوتبال محسوب می شد، اما آقای خاص فوتبال بعدازظهر یکشنبه بار دیگر یک قهرمانی را تجربه کرد؛ قهرمانی که در برابر قهرمانی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا اهمیتی ندارد. مورینیو نمی دانست چگونه شادی خود را نشان بدهد. نمی دانست چگونه بخندد یا چگونه گریه کند. همین شد که ابتدا گریست سپس وقتی با بطری آب در حال عبور از مقابل دوربین شبکه اسکای اسپورت بود، روی دوربین آب پاشید. او در جشن قهرمانی هم در مقابل بازیکنان چلسی و کاپ قهرمانی دراز کشید. شادی اش شاید کودکانه به نظر می رسید، اما تامل در رفتار آقای خاص چلسی نشان می دهد برای او که دوران مربیگری اش با افتخار گره خورده 941 روز بی جام بودن فاجعه است. برای او بی جامی یعنی این که به خانه برود و مربیگری را کنار بگذارد.