در میان مخلوقاتی که می شناسیم، انسان دارای ویژگی ای است که دو جنبه متفاوت و در عین حال مرتبط با هم دارد؛ همه ما معتقدیم انسان بدنی خاکی و روحی الهی دارد. خدای متعال می فرماید:«من روحی»، این روح من است. مفسران گفته اند این اضافه تشریفیه است؛ یعنی شرف این روح، انتساب آن به خداوند است. به هر حال، این دو عنصر،تفاوت های زیادی با هم دارند؛ اما اراده الهی این دو را با هم آشنا و به یک معنا در هم ادغام کرده است. انسان نیز در اثر داشتن این دو ساحت متفاوت، می تواند انگیزه ها و اهداف مختلفی داشته باشد. به طور کلی، یا جنبه جسمانی، مادی و بدنی را ترجیح می دهد و به قطب مادیت گرایش پیدا می کند و یا اینکه گرایش روحی، معنوی و الهی را برمی گزیند و سمت و سوی حرکتش به این طرف می شود. لااقل این یک بیان شایع و کمابیش مورد قبول همه است.