رحیم رسولی از معدود شاعران سرزمین ماست که افسرده نیست. هر کدام از ما به نوعی نشانه هایی از اندوه و یاس را با خود داریم، فرقی هم نمی کند در چه پست و مقامی باشیم یا چه طبقه اجتماعی. دست های او با اینکه دراز نیست و جزو شاعران «یک جیبه»1 به حساب می آید، اما سرشار است، «سرشار از یقین» 2 برای همین تسلیم دشواری های رایج و جاری زمان نشده است. متاسفانه اندوه بخشی از نان روزانه اهالی خاورمیانه شده است. به قول دختر بزرگ شعر: ما از صدای باد می ترسیم، ما از نفوذ شک، در حریم بوسه هامان رنگ می بازیم. ما در تمام میهمانی های قصه نور، از وحشت آوار می لرزیم.3 تنوع موضوعی شعر طنز رحیم رسولی نشان می دهد که او مانند