آن قدیم ها آن موقع هایی که هنوز اینترنت نیامده بود و تلفن هم تازه آمده بود دلخوشی های ما هم با الان فرق می کرد. زنگ زدن به شماره آشنا و ناآشنا و فوت کردن و مسخره بازی درآوردن. توی کوچه بازی کردن. ساندویچ خوردن. سالی یک بار سینما رفتن. خواندن دفترچه خاطرات خواهر و برادر و دخترخاله و پسرخاله و همسایه و هرکسی که چیزی می نوشت و کلی چیز دیگر. یادش به خیر. یک زمانی آدم ها هر روزشان را توی یک دفترچه ای می ‍ نوشتند و ثبت می کردند. از اتفاقات توی مدرسه و دانشگاه گرفته تا چشمک زدن یکی از بچه های محل و حتی اینکه آن روز شام و نهار چه بود. هی روزگار... جوانی بود و جاهلی. کار تمیزی نبود. به شدت غیراخلاقی بود ولی خواندن آن نوشته ها آنچنان لذت بخش و هیجان انگیز بود که هنوز هم با کمتر چیزی قابل قیاس است.