صحبت از «علی تجویدی» نباید تنها به شناسنامه و تاریخ تولد او خلاصه شود؛ بلکه باید از این فرصت استفاده کرد و از شخصیت و خدمت بزرگ او به جامعه موسیقی سخن گفت. شاخصه و وجه تمایز علی تجویدی نسبت به دیگر هنرمندان، استعداد موروثی هنری در خانواده وی است. پدر، برادر و اطرافیان ایشان از هنرمندان بودند.

مخاطب عام تجویدی را تنها به عنوان یک آهنگساز می شناسد اما فعالیت هنری ایشان فراتر از یک آهنگساز است، شناخت و اشراف کامل تجویدی روی شعر در روحیه شاعرانه و آثار او آشکار بود و مانند یک شاعر در لحظات خلاقیت یک اثر، حالت های بی قراری پیدا می کرد. از سوی دیگر او علاوه برشناخت ادبیات کلاسیک، خط و ربط زیبایی نیز داشت و تمام این هنرمندی ها در سرنوشت او بی تاثیر نبود.

آهنگ های تجویدی شور و شوق شاعرانه ای دارد. قطعه «آتشی ز کاروان» با آنکه یک غروب غم انگیز در صحرا را نشان می دهد اما شور شاعرانه، حزن را از آن دور کرده و به سمت نشاط می رود. در «بازگشته» نیز هیجان آمدن یار، آنقدر به زیبایی بیان شده است که شنونده آن را حس می کند، یعنی بر خلاف آثار امروزه، آهنگ و شعر منطبق با هم هستند و بخوبی می توان روح شعر و پیام شاعر را درک کرد. احساس بیش از حد مسئولیت از دیگر شاخصه های این هنرمند بود. آموزش موسیقی به شاگردانش صمیمانه و با حوصله بود و مفهوم موسیقی را با یک تعصب و جزء به جزء بیان می کرد به طوری که آثارش را ضبط شده در اختیار هنرجویان قرار می داد اما متاسفانه هنوز هم تجویدی آن طور که باید و شاید تجلیل و شناخته نشده است.