مردم ایران در حالی به استقبال سال1394 رفتند که مجاهدت ها و تلاش های تیم مذاکره کننده هسته ای موجب شد گامی بزرگ در رفع مسائل سیاست خارجی و بازگشت دوباره گفتمان ملت بزرگ ایران در عرصه بین الملل برداشته شود و امید به آینده بیش از همیشه باشد. لیکن توفیق مذاکرات هسته ای پایان راه برای تحقق این امید و حصول اهداف توسعه ای کشور نیست بلکه آغاز راهی بس دشوار و سخت در مسیر توسعه است. اعتماد عمومی به دانش و مسوولان حوزه سیاست خارجی دولت یقینا بزرگ ترین سرمایه دولت تدبیر و امید در این مسیر بود. همان کاستی که حاکمیت برای رفع چالش های حوزه سیاست داخل بدان سخت نیازمند است تا جایی که مقام معظم رهبری یکی از مهم ترین شروط حصول به اهداف توسعه و پیشرفت را ایجاد اعتماد بین مردم و دولت می دانند و در پیام نوروزی معظم له همکاری های صمیمانه میان ملت و دولت را پیش زمینه دستیابی به آرزوهای کشور معرفی می فرمایند. امروزه موتور رشد و توسعه اقتصادی سرمایه های فیزیکی و فنی نیست، بلکه توسعه نیازمند انباشت سرمایه اقتصادی، سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و سرمایه نمادین است. سرمایه اجتماعی اگرچه مفهوم جدیدی در مبانی معرفتی بشر نیست و سبقه طرح این مفهوم به زمان سقراط در قرن پنجم پیش از میلاد مسیح برمی گردد ولیکن ظهور و بروز این مفهوم به شکل امروزی و تمرکز علمای توسعه مرهون تلاش های افرادی چون جیمز کلمن، پیربوردیو، رابرت پاتنام و فرانسیس فوکویاما طی نیم قرن اخیر بوده است.