چشمانش، مدام به این سو و آن سوی سرسرای ساختمان می چرخد. گاهی پایین، گاهی بالاو به سوی بالکن، گاهی به سوی خبرنگاران و لحظه ای هم به دومحافظ بلندقامتی که مقابل در قهوه ای رنگ ایستاده اند. مدام می چرخد. ما آدم ها به عادت هایمان وابسته می شویم. او عادت کرده مراقب تمامی حرکات و حرف ها در مذاکرات باشد. شاید عادت تمام روزهای مذاکره هنوز از جلدش خارج نشده باشد، شاید. لب ها را با نیش دندان به هم می دوزد تا خمیازه اش را کسی نبیند. لحظه ای، چشمانش به نور لوستر تکیه می دهد تا خستگی در کند و دوباره از نو. بالا، پایین، خبرنگاران و محافظان.